We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
Toen Nicholas Taylor in het Australische Perth op de trein stapte, kwam hij met zijn been vast te zitten tussen het perron en een forensenwagon. Te hulp schietende veiligheidsmedewerkers konden hem niet los krijgen, en daarom trommelden ze een kleine vijftig passagiers op. Ze moesten een lange rij vormen en allemaal tegelijk tegen de trein aan duwen. Dankzij hun gezamenlijke inspanning werd de wagon een klein stukje weggeduwd, en kon Taylor zijn been wegtrekken.
Als je Raleigh ziet, dan denk je dat hij een goede waakhond is. Hij is groot en gespierd en heeft een heel dikke vacht. Hij weegt ook nog eens meer dan 45 kilo. Maar ondanks zijn uiterlijk kan Raleigh het prima met de mensen vinden. Zijn eigenaar neemt hem wel eens mee naar een verpleeghuis of ziekenhuis, waar hij het vermogen heeft de mensen een glimlach om de mond te toveren.
Toen ik laatst met mijn kinderen een wandeling door het park maakte, kwamen we een paar heel grote, loslopende honden tegen. Hun baasje leek niet te merken dat een van de beesten het op mijn zoontje gemunt had. De hond had geen kwaad in de zin, maar mijn zoon was toch wat bang voor het beest. Hij probeerde hem weg te jagen, maar de hond werd alleen maar opdringeriger.
Mijn zoon had een robot gekocht en had er veel pret mee om hem allerlei opdrachtjes in te programmeren en te laten uitvoeren. Hij kon hem vooruit laten bewegen, laten stoppen en weer terug laten lopen. De robot maakte biep-geluiden en kon zelfs geluiden opnemen en weer afdraaien. Het ding deed precies wat mijn zoon hem opdroeg. Maar ook niet meer dan dat. Spontaan lachen of zelf een richting kiezen was er niet bij. Hij had geen enkele keuzevrijheid.
Cade Pope, een twaalfjarig Amerikaans jongetje, stuurde een handgeschreven brief naar alle managers van de teams die aan de National Football League (NFL) deelnamen, 32 in totaal. Hij schreef: ‘In ons gezin zijn wel allemaal gek op [American] football. We fantaseren ons eigen football en kijken elk weekend naar de wedstrijden [. . .]. Ik ben er klaar voor om een NFL-team uit te kiezen waarvoor ik heel mijn leven wil blijven juichen!’
Teen Challenge is een christelijke organisatie die speciaal onder probleemjongeren werkt. De oorsprong ervan ligt in New York, en ze kwam voort uit een bijzondere toewijding aan het gebed. Oprichter David Wilkerson had zijn tv verkocht en besteedde de tijd die hij anders voor de tv doorbracht (elke avond zo’n twee uur) aan gebed. In de maanden nadat hij daarmee was begonnen kreeg hij duidelijkheid over een nieuwe taak die hij op zich kon nemen. Bovendien leerde hij veel over het evenwicht tussen het loven van God en het vragen om zijn hulp in het gebed.
Het zonlicht schitterde op het zwembad dat voor mij lag. Toevallig hoorde ik wat een zweminstructeur tegen een pupil zei die al een tijdje in het water had gelegen: ‘Ik geloof dat je moe wordt. Als je uitgeput raakt terwijl je in diep water zwemt, laat je dan een tijdje drijven.’
De blauwe ogen van onze zoon schitterden van het enthousiasme toen hij me een papier liet zien dat hij uit school had meegenomen. Het was een wiskundeproefwerk met een rode ster en het cijfer 10 erop. Terwijl we het doorkeken, vertelde hij dat hij nog drie vragen moest beantwoorden toen de juf zei dat het tijd was. Verbaasd vroeg ik hoe het dan kon dat hij een 10 had. Zijn antwoord: ‘De juf was genadig. Ik mocht hem afmaken, al had ik al mijn tijd al opgebruikt.’
Toen mijn vriendin Elaine aan het herstellen was van een akelige valpartij, deed een medewerker van het ziekenhuis haar een felgeel armbandje om de pols. Daarop stond de tekst ‘Risico van vallen’. Daarmee werd bedoeld: let goed op deze persoon, ze kan wat onvast op haar voeten staan, help haar om zich voort te bewegen.
In zijn boek Jumping through fires vertelt de in Iran geboren David Nasser over de geestelijke reis die hij gemaakt heeft. Voordat hij een relatie met Jezus had, was er al een groep christelijke tieners die hem in hun vriendenkring opnam. Hoewel deze christelijke vrienden doorgaans gul, hartelijk en niet oordelend waren, maakte David eens mee dat een van hen tegen zijn vriendin loog. Later voelde hij zich hierover schuldig. Hij biechtte het op en vroeg haar om vergeving. Toen David hierover nadacht, merkte hij dat deze gebeurtenis hem dichter naar zijn christelijke vrienden had toegetrokken. Hij besefte dat ook voor hen, net als voor hem, genade onmisbaar was.
Sommige kleine kinderen kunnen ’s avonds moeilijk in slaap komen. Daar kunnen allerlei redenen voor zijn, maar mijn dochter legde uit waarom zij er last van had, toen ik haar op een avond had ingestopt en de kamer uit wilde lopen. ‘Ik ben bang in het donker,’ zei ze. Ik deed mijn best om uit te leggen waarom dat niet nodig was, maar liet toch een nachtlampje aan zodat ze zich ervan kon verzekeren dat er geen monsters in haar kamer waren.
Toen G.K. Chesterton is op het Engelse platteland op een veld zat en plotseling opstond, barstte hij in lachen uit. Dit gebeurde zo plotseling en klonk zo luid dat de koeien hun ogen niet van hem af konden houden.
